Wycieczka w Bieszczady
Rankiem we czwartek 5 października udaliśmy się 50 osobową grupą na wycieczkę po Bieszczadach w ramach realizacji zadania „Kształtowanie wśród chorych na cukrzycę postaw prozdrowotnych , a zwłaszcza związanych z profilaktyką alkoholową” . Pierwszym miejscem , które odwiedziliśmy w tym dniu było Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku.
Skansen założony został w 1958 roku , prezentuje kulturę ludową pogranicza na obszarze pogórzy oraz wschodniej części polskich Karpat (Bieszczady, Beskid Niski). Pod względem ilości obiektów jest największym skansenem w Polsce.
Odtworzono tu typowe układy zabudowy wsi i zagospodarowania zagród czterech grup etnograficznych mieszkających na tych terenach, a mianowicie : Pogórzan, Dolinian, Łemków i Bojków. Są tu również zgromadzone również obiekty sakralne, użyteczności publicznej i przemysłowe. Prezentację kulturowego pogranicza wschodniej części polskich Karpat dopełnia „Galicyjski rynek” – rekonstrukcja centrum małego galicyjskiego miasta, gdzie wokół czworobocznego placu posadowiono 26 drewnianych budynków o charakterze mieszkalnym, mieszkalno –handlowym, mieszkalno-produkcyjnym i usługowym. Urządzone w większości na początek XX wieku wnętrza dają zwiedzającym pełny obraz życia, pracy i wypoczynku ówczesnych mieszczan wielonarodowościowej społeczności tej części Polski.
Następnym miejscem, w które udaliśmy się po zwiedzeniu skansenu była Solina z wybudowaną tam zaporą wodną. W tym miejscu należy przedstawić historię tego miejsca.
Pierwszy projekt zagospodarowania hydroenergetycznego Sanu poprzez budowę zapory wodnej opracował w 1921 r. prof. Karol Pomianowski z Politechniki Warszawskiej (wcześniej: Politechniki Lwowskiej). Pierwsze rozpoznanie geologiczno-hydrologiczne w dolinie Sanu przeprowadzono jednak dopiero w latach 1936–1937, a dalsze prace przerwała II wojna światowa. Nowa koncepcja zabudowy doliny Sanu powstała w roku 1955 pod kierownictwem inż. Bolesława Kozłowskiego. Na miejsce wzniesienia zapory wybrano przewężenie doliny poniżej ujścia Solinki do Sanu, koło wsi Solina. Podczas napełniania zbiornika, zatopione zostały wsie Solina, Teleśnica Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt i duża część Wołkowyi.
Budowę zapory rozpoczęto w 1960 r. Główne prace ziemne i roboty fundamentowe zakończono w 1964 r. W lipcu tegoż roku rozpoczęto wznoszenie korpusu tamy. Podstawowe prace betoniarskie przy zaporze zamknięto pod koniec lutego 1968 r. W międzyczasie trwała budowa budynku elektrowni i montaż urządzeń hydroenergetycznych. Wstępny rozruch pierwszej turbiny odbył się 9 marca 1968 r., a 20 lipca (w przeddzień święta 22 lipca) oddano zaporę do eksploatacji.
Głównym projektantem całego kompleksu hydroenergetycznego był inż. Feliks Niczkie. Współpracowali z nim inżynierowie: J. Mastawiszyn i Z. Szymczak (konstrukcja zapory), R. Barucki i W. Neuman (architektura) oraz R. Wiśniowska i T. Owczarski (konstrukcja elektrowni). Przy budowie zapory, która trwała blisko 9 lat, pracowało ponad 2000 ludzi.
Pozostałości dawnej wsi Solina znajdują się obecnie na dnie obecnego zbiornika. Zapora w Solinie, która ma 81,8 m wysokości i 664 m długości, jest najwyższa w Polsce.
Po przybyciu do Soliny najpierw obejrzeliśmy film o historii jej powstania, a następnie udaliśmy się na przystań białej floty na rejs statkiem po Jeziorze solińskim aby podziwiać piękne widoki Bieszczad.
W godzinach popołudniowych udaliśmy się do Ustrzyk Dolnych gdzie zwiedziliśmy Muzeum Przyrodnicze.
Początki muzeum sięgają 1968 roku, kiedy to z inicjatywy „Społecznego Komitetu Organizacyjnego Muzeum Fauny i Flory Bieszczadzkiej” i miejscowych myśliwych rozpoczęto gromadzenie eksponatów przyrodniczych. Jednym z pierwszych eksponatów powstającego muzeum był okazały niedźwiedź brunatny, zastrzelony w Bieszczadach w 1966 roku , którego można zobaczyć obecnie na ekspozycji poświęconej bieszczadzkiej faunie.
Muzeum posiada dwie sale, na których prezentowane są ekspozycje stałe :
– Biologia i systematyka świata
– Wybrane zagadnienia z paleontologii
– Geologia Bieszczad na tle Karpat
– Geomorfologia, hydrologia, klimat i gleby Bieszczad
– Plan ochrony Bieszczadzkiego Parku Narodowego i otuliny
– Flora i zbiorowiska roślinne oraz fauna Bieszczad
Po zwiedzeniu muzeum , późnym popołudniem udaliśmy się w drogę powrotną do Jarosławia.
